Porównywanie: Dicker Max Kontra Nashorn Kontra Sturer Emil

Początkowo planowano wykorzystać ten pojazd do niszczenia umocnień. Dwa prototypy zostały wyprodukowane wiosną 1941 roku. W okresie późniejszym pojazd przekwalifikowano na ciężki niszczyciel czołgów. Oba egzemplarze zostały użyte bojowo na froncie wschodnim. Nie podjęto masowej produkcji.

Niszczyciel czołgów Nashorn („nosorożec”) występował pod oficjalną nazwą 8.8 cm PaK 43/1 auf Geschützwagen III/IV (Sf). Nazywany był „Hornisse” („szerszeń”) aż do 1944 r. Wyprodukowano go na bazie tego samego podwozia, którego użyto w ciężkim działe samobieżnym typu Hummel. Przeszedł chrzest bojowy na froncie wschodnim latem 1943 roku. Łącznie wyprodukowano 494 pojazdów tego typu.

Eksperymentalny model niszczyciela czołgów zaprojektowany w oparciu o podwozie ciężkiego pojazdu typu VK 30.01 (H), który doczekał się produkcji tylko dwóch egzemplarzy. Wykorzystywany na froncie wschodnim. Pojazd był nazywany "Sturer Emil" (niem. "oporny Emil") ze względu na liczne awarie, którym ulegał.